28 października 2017 r. wchodzi w życie nowelizacja ustawy o komornikach sądowych i egzekucji - ustawa o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji z dnia 29 września 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 1910).
Nowelizacja dotyczy kosztów egzekucji świadczeń niepieniężnych, w praktyce są to przede wszystkim eksmisję z lokali.
I tak art. 49a po nowelizacji stanowić będzie, że:
1. Wszczęcie egzekucji świadczeń niepieniężnych oraz wykonanie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia roszczenia niepieniężnego jest uzależnione od uiszczenia przez wierzyciela opłaty tymczasowej w wysokości 10% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.
2. Komornik wzywa wierzyciela do uiszczenia opłaty tymczasowej w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem zwrotu wniosku lub odmowy dokonania czynności.
3. W razie nieuiszczenia opłaty tymczasowej w terminie, o którym mowa w ust. 2, komornik zwraca wniosek lub odmawia dokonania czynności.
4. Przepisy ust. 1-3 stosuje się także w sprawach o egzekucję świadczeń niepieniężnych, wszczętych na wniosek Skarbu Państwa, w tym na polecenie sądu lub prokuratora.
Dodaje się też, art. 49b
1. W razie skutecznego przeprowadzenia egzekucji świadczenia niepieniężnego komornik pobiera od dłużnika opłatę uzupełniającą w wysokości różnicy między opłatą ostateczną a uiszczoną przez wierzyciela opłatą tymczasową.
2. W razie skutecznego wykonania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia roszczenia niepieniężnego, niecelowego wszczęcia postępowania albo umorzenia postępowania na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego komornik pobiera opłatę uzupełniającą od wierzyciela.
3. Jeżeli dłużnik po wezwaniu przez komornika dobrowolnie wykonał obowiązek w wyznaczonym terminie, który nie może być krótszy niż 14 dni od dnia doręczenia wezwania, opłata ostateczna wynosi 1/25 przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Jeżeli dłużnik dobrowolnie wykonał obowiązek przed doręczeniem mu wezwania, komornik nie pobiera opłaty. Jeżeli dłużnik dobrowolnie wykonał obowiązek po wyznaczonym terminie, nie później niż 3 dni przed planowanym wykonaniem tytułu wykonawczego, uiszczona przez wierzyciela opłata tymczasowa staje się opłatą ostateczną. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się.
4. W celu pobrania opłaty uzupełniającej komornik wydaje postanowienie, w którym wzywa wierzyciela albo dłużnika do uiszczenia opłaty uzupełniającej w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia. Postanowienie po uprawomocnieniu się podlega wykonaniu w drodze egzekucji bez zaopatrywania w klauzulę wykonalności.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 3 zdanie pierwsze, komornik zwraca wierzycielowi różnicę między uiszczoną opłatą tymczasową a opłatą ostateczną, a w przypadku, o którym mowa w ust. 3 zdanie drugie - całą opłatę tymczasową.
Nowelizacja wprowadza pojęcie opłaty: tymczasowej, uzupełniającej i ostatecznej.
Z powyższych przepisów wynika także, że kwestię zwrotu opłaty tymczasowej możemy rozpatrywać w czterech przypadkach:
1) egzekucja okazała się skuteczna – dłużnik ponosi opłatę uzupełniającą, stanowiącą różnicę między opłatą ostateczną a uiszczoną przez wierzyciela opłatą tymczasową,
2) dłużnik dobrowolnie wydał lokal po otrzymaniu wezwania od komornika – opłata ostateczna wynosi 1/25 przeciętnego wynagrodzenia, komornik zwraca wierzycielowi różnicę między opłatą tymczasową a opłatą ostateczną,
3) dłużnik wyprowadził się przed otrzymanie wezwania – komornik nie pobiera opłaty (w domyśle ostatecznej) – wierzyciel otrzymuje od komornika zwrot całej opłaty tymczasowej,
4) dłużnik wykonał obowiązek po otrzymaniu wezwania, ale na trzy dni przed planowaną eksmisją - uiszczona przez wierzyciela opłata tymczasowa staje się opłatą ostateczną, komornik nie pobiera od dłużnika żadnej opłaty.
Nie wiem, czy to przeoczenie ustawodawcy, czy świadomy zabieg, ale po nowelizacji wierzyciel nie odzyskuje uiszczonej opłaty tymczasowej od dłużnika jeśli ten, po wszczętej egzekucji, nie chce się wyprowadzi lub wyprowadzi się tuż przed wyznaczonym terminem eksmisji.
Nie bardzo też rozumiem czemu ma służyć ta ciuciubabka dłużnika z wierzycielem i komornikiem, do której niewątpliwie ustawodawca zachęca dłużnika. Prawodawcy umknęło gdzieś, że nawet jeśli dłużnik wyda lokal na tydzień przed wyznaczonym terminem eksmisji, to wierzyciel żeby ten termin został przez komornika wyznaczony, musiał ponieść określone koszty (zaliczki na asystę policji, ślusarza, wynajęcie tymczasowego pomieszczenia, firmę od przeprowadzek).
Pokrzywdzonym omawianą nowelizacją jest też niewątpliwie komornik (przypominam jest to funkcjonariusz publiczny wykonujący wyroki sądów powszechnych i czasami organów administracji publicznej). Wynagrodzenie za przeprowadzenie eksmisji, która ani przyjemna ani bezpieczna nie jest, będzie relatywnie niewielkie, stąd motywacja komorników do brania takich spraw także spadnie. Chociaż może o to chodziło ustawodawcy.
Nowelizacja dotyczy kosztów egzekucji świadczeń niepieniężnych, w praktyce są to przede wszystkim eksmisję z lokali.
I tak art. 49a po nowelizacji stanowić będzie, że:
1. Wszczęcie egzekucji świadczeń niepieniężnych oraz wykonanie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia roszczenia niepieniężnego jest uzależnione od uiszczenia przez wierzyciela opłaty tymczasowej w wysokości 10% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.
2. Komornik wzywa wierzyciela do uiszczenia opłaty tymczasowej w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem zwrotu wniosku lub odmowy dokonania czynności.
3. W razie nieuiszczenia opłaty tymczasowej w terminie, o którym mowa w ust. 2, komornik zwraca wniosek lub odmawia dokonania czynności.
4. Przepisy ust. 1-3 stosuje się także w sprawach o egzekucję świadczeń niepieniężnych, wszczętych na wniosek Skarbu Państwa, w tym na polecenie sądu lub prokuratora.
Dodaje się też, art. 49b
1. W razie skutecznego przeprowadzenia egzekucji świadczenia niepieniężnego komornik pobiera od dłużnika opłatę uzupełniającą w wysokości różnicy między opłatą ostateczną a uiszczoną przez wierzyciela opłatą tymczasową.
2. W razie skutecznego wykonania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia roszczenia niepieniężnego, niecelowego wszczęcia postępowania albo umorzenia postępowania na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego komornik pobiera opłatę uzupełniającą od wierzyciela.
3. Jeżeli dłużnik po wezwaniu przez komornika dobrowolnie wykonał obowiązek w wyznaczonym terminie, który nie może być krótszy niż 14 dni od dnia doręczenia wezwania, opłata ostateczna wynosi 1/25 przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Jeżeli dłużnik dobrowolnie wykonał obowiązek przed doręczeniem mu wezwania, komornik nie pobiera opłaty. Jeżeli dłużnik dobrowolnie wykonał obowiązek po wyznaczonym terminie, nie później niż 3 dni przed planowanym wykonaniem tytułu wykonawczego, uiszczona przez wierzyciela opłata tymczasowa staje się opłatą ostateczną. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się.
4. W celu pobrania opłaty uzupełniającej komornik wydaje postanowienie, w którym wzywa wierzyciela albo dłużnika do uiszczenia opłaty uzupełniającej w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia. Postanowienie po uprawomocnieniu się podlega wykonaniu w drodze egzekucji bez zaopatrywania w klauzulę wykonalności.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 3 zdanie pierwsze, komornik zwraca wierzycielowi różnicę między uiszczoną opłatą tymczasową a opłatą ostateczną, a w przypadku, o którym mowa w ust. 3 zdanie drugie - całą opłatę tymczasową.
Nowelizacja wprowadza pojęcie opłaty: tymczasowej, uzupełniającej i ostatecznej.
Z powyższych przepisów wynika także, że kwestię zwrotu opłaty tymczasowej możemy rozpatrywać w czterech przypadkach:
1) egzekucja okazała się skuteczna – dłużnik ponosi opłatę uzupełniającą, stanowiącą różnicę między opłatą ostateczną a uiszczoną przez wierzyciela opłatą tymczasową,
2) dłużnik dobrowolnie wydał lokal po otrzymaniu wezwania od komornika – opłata ostateczna wynosi 1/25 przeciętnego wynagrodzenia, komornik zwraca wierzycielowi różnicę między opłatą tymczasową a opłatą ostateczną,
3) dłużnik wyprowadził się przed otrzymanie wezwania – komornik nie pobiera opłaty (w domyśle ostatecznej) – wierzyciel otrzymuje od komornika zwrot całej opłaty tymczasowej,
4) dłużnik wykonał obowiązek po otrzymaniu wezwania, ale na trzy dni przed planowaną eksmisją - uiszczona przez wierzyciela opłata tymczasowa staje się opłatą ostateczną, komornik nie pobiera od dłużnika żadnej opłaty.
Nie wiem, czy to przeoczenie ustawodawcy, czy świadomy zabieg, ale po nowelizacji wierzyciel nie odzyskuje uiszczonej opłaty tymczasowej od dłużnika jeśli ten, po wszczętej egzekucji, nie chce się wyprowadzi lub wyprowadzi się tuż przed wyznaczonym terminem eksmisji.
Nie bardzo też rozumiem czemu ma służyć ta ciuciubabka dłużnika z wierzycielem i komornikiem, do której niewątpliwie ustawodawca zachęca dłużnika. Prawodawcy umknęło gdzieś, że nawet jeśli dłużnik wyda lokal na tydzień przed wyznaczonym terminem eksmisji, to wierzyciel żeby ten termin został przez komornika wyznaczony, musiał ponieść określone koszty (zaliczki na asystę policji, ślusarza, wynajęcie tymczasowego pomieszczenia, firmę od przeprowadzek).
Pokrzywdzonym omawianą nowelizacją jest też niewątpliwie komornik (przypominam jest to funkcjonariusz publiczny wykonujący wyroki sądów powszechnych i czasami organów administracji publicznej). Wynagrodzenie za przeprowadzenie eksmisji, która ani przyjemna ani bezpieczna nie jest, będzie relatywnie niewielkie, stąd motywacja komorników do brania takich spraw także spadnie. Chociaż może o to chodziło ustawodawcy.
